aquel día funesto

Un día lonxe se foi,

eu pensei que sería unha viaxe,

que nuns días volvería,

pero as noites pasaban e vostede non chegaba.

Agora miro á Lúa

e ás estrelas,

e pregúntome

se me estará a escoitar,

por iso, e en silencio,

lle confeso o que sinto,

por que o boto de menos;

e non me afago.

¿Como decir e facer pensar

que isto é normal,

se nin eu mesma o creo?

¿Como esquecer o home

ó que me quero parecer?

Un día marchou,

mais non podo decir

que outro día retornou.