O MEDO

O día comeza escuro,
ensombrecido polas negras nubes,
estas nubes que onte
taparon o meu miúdo corazón,
sacando á luz un sentimento de medo,
terror,
a perderte,
a poñer punto e final a esta relación.

Pero unha raiola de sol
saíu dos teus ollos,
luceiros que alumean o meu camiño,
un sendeiro longo e con baches,
que percorro ó teu carón,
cos teus bicos,
as túas caricias,
o teu gran amor,
este amor que medra tódolos días,
dentro de ti e de min,
este sentimento que non sabe o que facer,
cómo obrar,
cómo berrarlle ó mundo enteiro
que isto é verdade,
unha realidade existente entre nós.

Pero sei que o medo voltará a min,
inevitablemente,
sen poder facer nada para impedilo,
pero agardo que para entón,
ti esteas ó meu carón.