Tódolos días ó meu carón,
aguantándome e consolándome,
como pano de bágoas
e ombreiro onde chorar.

Eu amoso un sorriso
e as caras ledicia e alegría.
Mais se os meus ollos se escurecen,
o meu corazón se engurra
ou a alma se entristece,
aí están elas
soportando e entendendo.

De novo dou as grazas,
a a todas vós que me axudades
sen pedir nada a cambio,
cun sorriso no rostro,
e unhas palabras de alento
para min, para que me sinta mellor.


Só podo dicir mil grazas.