un día gris

hoxe o día é gris:

chove, fai vento e eu estou soa,

soa nesta casa tan grande

na que só atopo as miradas perdidas

duns velliños ós que adoro

a miña bisavoa á que,

nestes días tristes,

estou a coidar;

o meu bisavó que non deixa

de me contar historias

xa perdidas

pero que seguen vivindo na súa mente;

e a miña, xa non sei se tía, bistía ou tataratía,

á que os anos non conseguiron

sacarlle toda o mal humor

que a acompañou desde

o mesmo día que naceu.

Eu, soa pero acompañada,

na miña mente non sae a cara do meu mozo.

Eu, soa e escoitando Bebe na radio vella da miña avoa.

Eu, soa e pensando nos bos momentos que pasaron

e que xamais volveran,

eses que desexaría que volvesen.

Aínda así, sigo soa,

neste día gris e fría

nos comezos de decembro.

Agardo que este día remate xa.