lunes, 15 de noviembre de 2010

esperando....


tremendo con frío, sen darme conta.
as mans conxeladas e secas, cunha sensación de rixidez da que non dou escapado.
e a miña alma....
a miña alma está perdida, neste incertidume, neste medo que non se vai nin se agocha, que non se disfraza nin se maquilla....
mentras tanto, eu, mirando para as estrelas, tapadas polas mantas de nubes que cobren este ceo escuro nunha noite fría de xeada, de neve, de medo....
non me queda máis que esperar, que pasen as horas e uns días interminables para saber un destino ó que temo, sá ou enferma, non o decido eu.
mentres tanto, rir e chorar, correr ou descansar, tan só para deixar pasar o tempo, tan só para esperar

7 comentarios:

Blogger Liou Duvinini ha dicho...

Interesante...

2:00 a. m.  
Anonymous mujeres rusas ha dicho...

El poema es una preciosidad.

5:56 p. m.  
Blogger Um brasileiro ha dicho...

ola. estive por aqui. muito legal. apareça por la. abraços.

7:58 p. m.  
Blogger Lightless ha dicho...

Interesante...

8:11 p. m.  
Blogger Pablo Francini ha dicho...

Eres hermosa!


Yo respiro mi dolor creyendo en tu remedio ...

12:41 a. m.  
Anonymous Anónimo ha dicho...

Felicidades, me encantó!

5:03 p. m.  
Anonymous Term paper ha dicho...

I have been through that phase as well.You have illustrated it really well here.Thanks for sharing!

6:52 a. m.  

Publicar un comentario

Suscribirse a Enviar comentarios [Atom]

<< Inicio