debemos seguir

Non sei como comear, para poder explicar todo o que pasa pola miña cabeza;en momentos alegría pero noutros moitos unha tristura que non me deixa neste camiño da vida no que só me gustaría ter como compañeiro o meu amor, a mña familia, os meus amigos....todos e cantos están nesta vida para pder ofrecerme algo fermoso que ilumine esta escuridade na que estou perdida e da que non consigo saír por non atopar o camiño.
Sei que teño que seguir, pero non pensedes que me fai moita gracia, por que estou farta de pasalo mal, moitas veces sen merecelo nin buscalo, moitas outras chegándome de rebote... pero en fin, foi o que me tocou e non podo refutalo, por que esta vida foi escollida para min e só eu podo seguir adiante con ela, ou tirar a toalla e, diso podedes estar seguros, que non o farei, por que teño moto máis que perder do que podo gañar se pecho os ollos e deixo que o tempo pase, sen disfrutalo como outros non poden. Por eles, por eses que xa non están aquí, é por quen debemos seguir.

malditos problemas

Sei que esta vez non teño escusa pero os problemas polos que a mia vida correu non me permitiron pensar noutra cousa máis que en solucionalos.
Sen máis quero comezar de novo e facer unha parénteses para pedir desculpas pola tardanza aínda que intúo que non moitos me botaron de menos.
Ademais diso, tño un problema co meu portátil que non me deixa engadir imaxes que ilustrarían as miñas inquedanzas ou as miñas alegrías. Sn máis publico isto e comezo.
grazas por todo e mil bicos