aquel día funesto

Un día lonxe se foi,

eu pensei que sería unha viaxe,

que nuns días volvería,

pero as noites pasaban e vostede non chegaba.

Agora miro á Lúa

e ás estrelas,

e pregúntome

se me estará a escoitar,

por iso, e en silencio,

lle confeso o que sinto,

por que o boto de menos;

e non me afago.

¿Como decir e facer pensar

que isto é normal,

se nin eu mesma o creo?

¿Como esquecer o home

ó que me quero parecer?

Un día marchou,

mais non podo decir

que outro día retornou.

o mundo da literatura

É ben certo que no mundo real hai odio, hai guerras, hai fame, hai envexas e hai moitísimos máis vicios dos que case non me atrevo nin falar. Decidín animar ás miñas alumnas de literatura a crear aquí, nesta rede de blogs, un mundo de soños e contos que nos servira para fuxir da monotonía das aulas (que moitas veces agobian demasiado). O certo é que agora estou un pouco preocupada porque non sei que facer. Este é un traballo de clase, que puntúa, que ilusiona, que abre fiestras ao mundo real e irreal; pero dende algún tempo teñan que soportar as malas palabras e os malos modais dunha "persoa" e creo que non nos paga a pena. Así pois, agradeceríavos eu (Susana), que nos deixedes seguir traballando no noso proxecto, ao igual que en cursos anteriores, e que reservedes outros espazos máis íntimos para os ataques persoais (merecidos ou non). Moitas grazas, a profe!!!!