ATA QUE AMORTE NOS SEPARE

Coñecinte un día

case de casualidade,

e desde entón

da miña mente e

do meu corazón

non saiches,

parece que é este

un sitio agradable

por que fai case un ano

que o ocupas por completo

e non o queres abandoar,

pero non penses que é iso o que desexo

xa que ti eres a fonte

que tódolos días me dá enerxía

para vivir neste mundo tan inxusto

no que só atopo algunhas razóns boas

polas que seguir adiante,

a máis importante sabes que eres ti,

a mellor persoa da miña vida

que me acompaña a sol e a sombra.

Non me deixes nunca de amar,

e agardo que esto siga

ata que a morte nos separe.

A MIÑA BISAVOA

Desorientada, inocente, manexable,

como a vida dun meniño,

esa muller que antes era

divertida, enerxética, hiperactiva,

e todo o que tivese que ver

coa felicidade;

abandona sen querer esa vida

e volve ser unha nena grande.

Esquécese das cousas, non sabe o que fai...

dinlle alzaimer ó que padece,

mais o que a muller que máis quero sofre,

non se pode esplicar con palabras.

Xa sei que non podo facer nada,

pero vou disfrutar dela coma se fose

o último día que me acompaña

por que, ¿quen sabe?

ó mellor para ela mañá,

xa non son a súa neta.

Vou manter os ollos abertos

e aprobeitar o cariño que

despois sei que non

me vai poder dar.

Sei que a ela non lle gustaría

saber como vai acabar a súa vida,

pero xa é tarde para explicarllo,

por que un ser descoñecido habita nela

impedíndolle recordar que ten unha neta

que a quererá ata o último momento.

A vostede, Digna, dedícolle esta composición

que non ten outro fin máis que

dar a coñecer á mellor muller do mundo,

esa que, se puidera,

me limpiaría as bágoas

que percorren as miñas meixelas

por unha bisavoa perdida

recorde que a súa neta

non a vai esquecer,

pase o que pase,

xuntas por sempre xamais.