A historia repetíase de novo. as vendaxes caían dos ollos, resentidos tras outra operación máis. Tareixa enfrontábase de novo á esperanza, á ilusión, á alegría, á ledicia..., pero tamén ó desacougo, á decepción, á tristura ou á depresión. por iso, a pesares de telos completamente descubertos, a moza resistíase a abrir os ollos, por temor. con todo, a curiosidade e a inquietude puideron máis e axudáronlle a facer un guiño á vida. primeiro o esquerdo. Logo o dereito. O resultado: a escuridade de novo.

As bágoas non cesaban de bailar ás súas anchas polas pálidas meixelas de Tareixa. A penumbra perseguíaa de novo, as tebras cubrían a súa vida de novo, a dependencia nos demais acompañábaa de novo. Volvía haber un de novo, unha repetición do sufrimento, da desolación..........

esperando....

tremendo con frío, sen darme conta.

as mans conxeladas e secas, cunha sensación de rixidez da que non dou escapado.

e a miña alma....

a miña alma está perdida, neste incertidume, neste medo que non se vai nin se agocha, que non se disfraza nin se maquilla....

mentras tanto, eu, mirando para as estrelas, tapadas polas mantas de nubes que cobren este ceo escuro nunha noite fría de xeada, de neve, de medo....

non me queda máis que esperar, que pasen as horas e uns días interminables para saber un destino ó que temo, sá ou enferma, non o decido eu.

mentres tanto, rir e chorar, correr ou descansar, tan só para deixar pasar o tempo, tan só para esperar

O bico dos bos días

O día gris, as fiestras zumbando por ese vento que case consegue levantarme do chan.

Soa, na cama, ollando a foto onde saes, de pequeno, de noviño, cando tan só contabas 3 anos, quizáis máis, quizáis menos. Non importa, só sei que te miro, sen poder evitalo, para que a túa imaxe, o teu sorriso, eses ollos que me fixeron tolear, non se vaian nunca desta cabeciña tola que fai plans e máis plans, pero todos eles contigo ó meu carón, coas túas mans pegadas ás miñas, co teu peito apertándome forte, cos teus beizos enlazándose cos meus, temblorosos, húmidos, desexosos.

De repente......

ringgggggggggg!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

¡ Non, xa son as 9!; chego tarde ó curso......

Miro á esquerda, acendo a luz, busco ese sorriso, eses ollos, ese rostro inocente dun neno de 3 anos, quizáis máis, quizáis menos, non importa. Estás aí, acompañáchesme toda a noite, non podo tocarte, nin bicarte; aínda así, como se fose posible, os meus beizos mándanche un, de bos días, de "ámote", de ven comigo.....

O vento cesou e a chuvia molla a herba e a estrada. Soa o teléfono, eres ti:

"Bos días amor. Mándoche un bico de bos días".

non te esquezo

o tempo vai pasando, os dias corren e nós non os damos pillado; as noites son máis curtas e o sol non é visto por ninguén. E eu aquí, diante desta máquina, pensando en ti, sen que a miña mente proxecto outra imaxe que non sexa a túa.
Pero por pouco tempo, por que o teu sorriso mudo, terá son en pouco tempo, ó meu carón, pasando as túas mans polas miñas meixelas.
hoxe non teño un día de moito pensar, as ideas non surxen coma antes, mais os sentimentos non adormecen nin un instante e incluso cando durmo escoito a túa voz.
Sen máis que poder dicir, quero que saibas que escribo por ti, por min,... por nós.
non te esquezo, nunca.

xa non recordo a última vez que lle dediquei algo de tempo a este espazo que tanto me deu.

ben é certo que agora puiden entregarme máis, pero supoño que a pereza, o cansanzo e outros evitaron que me decidise.

so espero que a partir de agora a dedicación sexa maior, que non me esquecerades e me perdoedes polo tempo fuxido.

mil bicos a todos

debemos seguir

Non sei como comear, para poder explicar todo o que pasa pola miña cabeza;en momentos alegría pero noutros moitos unha tristura que non me deixa neste camiño da vida no que só me gustaría ter como compañeiro o meu amor, a mña familia, os meus amigos....todos e cantos están nesta vida para pder ofrecerme algo fermoso que ilumine esta escuridade na que estou perdida e da que non consigo saír por non atopar o camiño.
Sei que teño que seguir, pero non pensedes que me fai moita gracia, por que estou farta de pasalo mal, moitas veces sen merecelo nin buscalo, moitas outras chegándome de rebote... pero en fin, foi o que me tocou e non podo refutalo, por que esta vida foi escollida para min e só eu podo seguir adiante con ela, ou tirar a toalla e, diso podedes estar seguros, que non o farei, por que teño moto máis que perder do que podo gañar se pecho os ollos e deixo que o tempo pase, sen disfrutalo como outros non poden. Por eles, por eses que xa non están aquí, é por quen debemos seguir.

malditos problemas

Sei que esta vez non teño escusa pero os problemas polos que a mia vida correu non me permitiron pensar noutra cousa máis que en solucionalos.
Sen máis quero comezar de novo e facer unha parénteses para pedir desculpas pola tardanza aínda que intúo que non moitos me botaron de menos.
Ademais diso, tño un problema co meu portátil que non me deixa engadir imaxes que ilustrarían as miñas inquedanzas ou as miñas alegrías. Sn máis publico isto e comezo.
grazas por todo e mil bicos

agardando a contestación

Un novo día
comeza para os dous:
ti es maior de idade;
eu deixei o tabaco;
ti vas sacar o carné;
eu voute ter ó meu lado.

Por iso,
e polo que nos falta
por vivir xuntos,
fago un brinde,
coas nosas copas
cheas de amor e paixón,
nesta velada eterna
que non terá fin;
neste fermoso lugar
que se asemella
ó xardín do Edén,
e nós,
cama Adán e Eva,
pensamos no futuro,
pero agardo
que non cometamos
o mesmo erro.
Aínda así,
eu vou probar
o froito prohibido,
vou gozar dos teus bicos,
ata o fin dos meus días,
por que ti,
ó contrario ca entón,
es a miña salvación,
líbrasme da maldición
pola que fomos castigados
a ser mortais,
pero non importa,
por que sei que estes días,
por moi poucos que sexan,
os vou vivir ó teu carón,
nos teus brazos
e cos teus bicos;
nos teus ollos
e coas túas caricias;
no teu corazón
e cos teus “ámote”.

Ese é o único desexo
que che pido,
¿concédesmo?

Pero non vou ser egoísta;
eu ofrézoche a cambio
o meu corpo e a miña alma,
a miña pel e o meu corazón,
os meus ollos e os meus beizos,
as miñas mans e o meu peito,
peito miúdo e suave
que protexe o pequeno corazón
que latexa por ti,
e por poder acadar
o desexo implorado,
este corazón que agarda
a túa resposta
mentres os meus ollos
se pechan
para ver o teu sorriso,
sentir as túas mans no meu corpo,
es teus bicos nos meus beizos,
as túas caricias no meu rostro,
e, mentres tanto,
sigo agardando a contestación,
agardando a contestación,
agardando a contestación..............

os comentarios sen fundamento

Xa había tempo que non recibiamos comentarios absurdos que o único que conseguen medrar en nós son as ganas de seguir cos nosos proxectos para que a xente que de verdade lle importa e lle gusta o que facemos goce con verbas que saen do noso interior e que queremos compartir cos que de verdade nos valoran e nos queren. Sen máis, quero dicir que sei a identidade de quen quixo derramar un fermoso e humilde agasallo que no seu día lle quixen facer a un bo amigo que xa non está entre nós.
Unha vez máis, pido desculpas polas tardanzas e por empezar como o fago, pero non me queda máis remedio que facelo.
Agradecer tamén as palabras de quen me acopaña neste camiño.
bicos